Aleksandar Dimitrijević rođen je u Užicu (Srbija) 1977. godine. Diplomirao je, magistrirao i doktorirao umetnosti na Akademiji umetnosti u Novom Sadu, u klasi profesora Milana Blanuše.
Izlagao je (od 2004. godine) na 30 samostalnih i preko 150 grupnih izložbi, u Srbiji i inostranstvu. Nagrađivan je nekoliko puta za svoj rad. Njegovi radovi se nalaze u brojnim zbirkama (Muzej Arter, Istanbul; Muzej savremene Umetnost Vojvodine; Kolekcija Oktobarskog salona – Kulturni centar Beograda; Telenor kolekcija; Rene Block Collection; Imago-Mundi Benetton kolekcija; Zbirka grada Beograda) kao i u mnogim privatnim kolekcijama (Beograd, Rim, Los Anđeles, London, Berlin, Minhen, Amsterdam, Roterdam, Barselona, Hanover, Kopenhagen, Oslo, Beč).
Osnivač je Udruženja likovnih umetnika Užica, kao i Galerije Reflektor. Živi i radi u Užicu.U čitavom svom dosadašnjem slikarskom opusu Aleksandar Dimitrijević otvoreno i dosledno sprovodi strategiju nasumičnog nabacivanja, na prvi pogled nepovezanog sadržaja – žvrljotina, ustoličenu u „herojsko“ doba avangarde.
Međutim, iako naizgled haotične i nasumično urađene, bez ikakvog reda i smisla, Dimitrijevićeve slike se, uprkos jasnim referencama, suštinski ne nadovezuju na „automatističke“ radove Dade i Nadrealizma. Upravo suprotno: one zapravo kriju jedan organizovani sistem beleženja tragova čitavog spektra ličnih stanja. Kontinuirano i uporno se poigravajući sa situacijama svakodnevnog, čitav Dimitrijevićev dosadašnji opus se može tumačiti kao jedan svojevrsni „work in progres“. Apstraktne slike imaginarne dokolice, prividno prozaičnog „običnog“ života, one sfere u kojoj se pojedinac odmiče od društva i konačno „vraća“ samom sebi, samo su na prvi pogled apolitične i socijalno indiferentne. Već sam medij ulja na platnu, kao i variranje formata od izrazito monumentalnog, do minijature, ukazuje na višeznačnost Dimitrijevićevih slika. Daleko od prozaičnosti svakodnevnog trenutka, njegove slike kriju dublji smisao. Njegov aktivizam je suptilniji, ali nedvosmislem, istrajan i duhovit. On promišljeno ponavlja „nasumično“ odabrane žvrljotine uzdužući svet ličnog i svakodnevnog na nivo javnog događaja prvog reda.
