Umetničke knjige Božidara Plazinića (1954) počivaju na fenomenu sećanja, gde je dnevnik/ knjiga osnovna jedinica za beleženje, upijanje, organizovanje i alhemijsku transformaciju misli. Celokupni opus Plazinićevih umetničkih knjiga može se opisati kao dimenzija vremena (Zeitmasse), simultana rekapitulacija velikih formalnih organizama istorije. Nastale kao
vrsta dnevnika vođenog tokom decenije raspada bivše Jugoslavije, Plazinćeve knjige/objekti nužno prolaze kroz razdoblja zbijanja/ugušćavanja, i opuštanja/razređivanja. Na elementarnom nivou, one služe za organizovanje vremena (“Autobiografski zapisi”, 2005; “Iz ličnog dnevnika”, 1999; “Ilustrovana istorija sećanja”, 1992-94), artikulaciju apsurda (“Jugoslavija”, 2006 “Epsko vreme”, “Šumen Bazel”, 2012), i stvaranje mogućnosti praštanja (“Cena zemlje”, “Nojeva barka”). Aleksandra Lazar, iz kataloga izložbe “Nojeva barka”, 2018.

“Čitanje Albertu Mangelu”, 2006, je umetnička knjiga izlagana više puta u zemlji i inostranstvu, a posvećena je argentinsko-kanadskom antologičaru, esejisti, piscu, uredniku i bibliofilu Alberto Manguelu, koji za autora predstavlja dionizijsku sublimaciju čitanja i pronicanja u pisanu reč. U Buenos Airesu 1964 godine, slepi pisac u poznim šezdesetim godinama prišao je šesnaestogodišnjem prodavcu u jednoj knjižari i upitao ga da li bi bio zainteresovan za posao kao čitač knjiga naglas. Pisac je bio legendarni autor Horhe Luis Borhes, a mladić je bio Alberto Mangel, koji će kasnije i sam postati poznati autor i zaljubljenik u knjige. Poznat po knjigama “Istorija čitanja” i “Dnevnik zamišljenih mesta”, Mangel za Plazinića predstavlja simbol enigmatičnog stvaraoca čije poniranje u reč on predstavlja ovim jedinstvenim delom.