Radomir Damnjanović Damnjan (Mostar, 1935) slikarstvo je diplomirao (1957) i magistrirao (1959) u klasi profesora Nedeljka Gvozdenovića. Krajem 50-ih i tokom 60-ih godina 20. veka stekao je veliki umetnički ugled i istorijski važno mesto na domaćoj likovnoj sceni najpre ciklusima “Peščanih obala” i “Potonulih gradova”, a zatim i minimalističkim slikarstvom. Početkom 70-ih se preselio u Italiju, gde je svoju umetnost razvijao u kontekstu savremenih umetničkih medija (fotografija, video, film, performans) i u duhu konceptualne umetnosti. Tokom 80-ih godina reinterpretira tradicionalne slikarske teme, poput autoportreta, te uvodi disciplinu “telesnog slikarstva” da bi najzad počeo da primenjuje slikarstvo potpuno ujednačenih slikanih površina kojima je italijanski kritičar Tomazo Trini dao naziv “Mrlje, praznina i punoća”.

Izlaže u Kaselu 1964. na izložbi „Documenta“ III i na Sedmom bijenalu u Sao Paolu, gde mu je dodeljena nagrada „Vanda Svevo“. Za samostalnu izložbu u beogradskoj Galeriji Kolarčevog narodnog univerziteta 1964. nagrađen je Oktobarskom nagradom grada Beograda. Dva puta je izlagao na Bijenalu u Veneciji 1966. i 1976. godine, a učestvovao je i na Bijenalu u Tokiju 1967. godine. Tokom 1971. i 1972. godine boravio je u Americi kao Fulbrajtov stipendista. Od 1974. godine živi u Milanu. Od tada je prisutan i na italijanskoj kulturnoj sceni. U Italiji je realizovao mnoge samostalne izložbe. Godine 1979. u Umetničkom paviljonu u Tibingenu imao je samostalnu izložbu, a tom prilikom je objavljena njegova knjiga „Ništa suvišnog u ljudskom duhu“. Bavi se slikarstrvom, performansom, videom, filmom i fotografijom. Dobitnik je brojnih priznanja i nagrada među kojima je i nagrada „Sava Šumanović“ iz 2011. za retrospektivnu izložbu, u beogradskoj „Galeriji 73”, kada je objavljena i monografija o njegovom opusu autora Jerka Denegrija i Tomaza Trinija. Njegovi radovi se nalaze u mnogim muzejima, javnim kolekcijama i privatnim zbirkama u zemlji i inostranstvu.