Kao jedan od rodonačelnika nove umetničke prakse u srpskoj umetnosti, Era Milivojević je bio i ostao jedan od najznačajnijih umetnika sa ovih prostora. Skroman, povučen, uvek u senci ekstrovertnijih kolega, Milivojević je svoju umetnost formirao u jednom specifičnom ličnom kodu koji, bez obzira na čvrstu pripadnost tzv. „drugoj liniji“ srpske umetnosti, njegovo delo jasno diferencira u odnosu na generacijski bliske umetnike. Upravo ta „posebnost“ i „jedinstvenost“ još uvek zbunjuju teoretičare i kritičare umetnosti.
Rođen je u Užicu 1944. godine, iz kojeg odlazi u Novi Sad gde 1965. završava Školu primenjenih umetnosti. Iste godine upisuje Fakultet likovnih umetnosti u Beogradu u klasi profesora Stojana Ćelića, kod kojeg diplomira 1971. godine. Od 1975. do 1976. predaje likovno obrazovanje na Mašinsko-tehničkoj školi u Gornjem Milanovcu. Od 1989. godine član je Udruženja likovnih umetnika Srbije. Za svoj rad nagrađivan je nagradama na 39. oktobarskom salonu, nagradom Od aprila do aprila za najbolju izložbu u protekloj godini Studija B (1995), velikom nagradom Grada Beograda 2005. godine. Imao je status zaslužnog umetnika čija je umetnička praksa prepoznata kao jedinstvena i vredna u lokalnim i međunarodnim okvirima.
Od samih početaka Milivojević se razvijao krećući se specifičnom linijom koja je spajala konceptualnu umetnost i izraziti individualizam. Kao član čuvene neformalne grupe šestoro umetnika koji su u Beogradu početkom 70-ih godina XX veka stvarali u galeriji Studentskog kulturnog centra (Raša Todosijević,Marina Abramović, Zoran Popović, Neša Paripović i Gergelj Urkom), Milivojević je veoma aktivno učestvovao u onome što su tadašnji kritičari nazvali “radikalnim preokretom“ na tadašnjoj likovnoj sceni koji je doveo do pojave „nove umetničke prakse“.
