Instalacija se sastoji od tipskih metalnih vešalica sa štipaljkama na kojima vise ženske unihop čarape u različitim nijansama crvene boje. Čarape su rekonstruisane u delu gde se nalaze stopala tako da formiraju kapilarni sistem u kome se nalaze kugle od mermernog praha koje se koriste u mlinovima za mlevenje gline. Primarno svojstvo rada jesu kinestetičke sile koje deluju kroz interakciju elastičnog materijala čarapa i težine kugli a koja je opet u disproporciji sa njihovom veličinom. Naglašena gravitacija i otpor predmeta izražene telesnosti kreiraju dinamičan prizor na razmeđi arteficijelnog (društveno konstruisanog) i organskog, u čijem fokusu se nalazi ženski identitet. [Olivera Parlić, 2022]

Remiksujući i oslanjajući se na umetničke legate Konstantina Brankusija, i brazilskih umetnika Ligije Klark (Lygia Clark) i Ernesta Neta, umetnica izgrađuje međusobno povezani svet intimnih organičkih formi koje pripadaju estetskom iskustvu svakodnevnog života. U širokom repertoaru volumena, forme i inovativnog korišćenja materijala čija poroznost, rastegljivost, transparentnost i taktilnost nude kritički pogled na procese i odnose između prostora i tela, umetnica naglašava značaj odnosa unutrašnjosti/spoljašnjosti i spoznajno/iskustvenog. Membrana kože sačinjene od najlon čarapa artikuliše transformisanu topologiju mekog i podatnog tela koje je rastegljivo, i čija se površina menja u odnosu na fizički prostor u kom se nalazi. Poroznost materijala demistifikuje konstrukciju formi kao na rendgenskom snimku. Slično svojim savremenicima Parlić istovremeno stvara u domenu relacione estetike oblika i prostora, uvodeći posmatrača u razigrane komunikativne ambijente, pozivajući na interakciju. Marble Balls (2007) spada u ključne radove opusa Olivere Parlić. Skupa sa radovima Lab I (2006), Lab II (2009) i Crna Udovica (2014) ovaj rad sadrži esenciju njenog umetničkog izraza i mišljenja, predstavlja prelomni momenat u karijeri i definiše korak ka inovativnoj artikulaciji prostora. [Aleksandra Lazar, 2022.]